நிற்றல்

கிளையாட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன

தோட்டத்து மரங்கள்

தலையாட்டிப் பார்க்கிறான்

குட்டித் தம்பு.

கழுத்து நின்றதும்

மரம் பார்ப்பதில்லை அவன்

ஆனாலும் தம்போக்கில்

கிளை ஆட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன மரங்கள்.

  

வெய்யில் வளையங்கள்

வெய்யில் வளையங்கள்

பூமியின் மீது விழுகின்றன.

அவ்வளையத்துள் நழுவி

உருண்டோடும் பந்தாய் பூமி.

  

நிழல் வாழ்வு

நிழல் வார்த்தைகள்

உன் பின்னே 

ஓடி வருகின்றன.

விடியலில் 

உன் மதுக்கோப்பைக்குள்ளும்

இரவில் உன் வாயினுள்ளும் 

குடியிருக்கும் அவை

சாராயம் ஏறுவதுபோல்

சரசரவென ஏறுவதும்

பின் நாற்றத்தோடு வீழ்வதுமாய்

வாழ்கின்றன.

என்னடா இந்த நாறப் பிழைப்பென

அவை நாராசத்திலிருந்து கூவுவதை

ஒருபோதும் சட்டை செய்ததில்லை நீ.

இருந்தும் சொற்கள்

எச்சமாய் விழுந்தும் எழுந்தும்

இருந்தும் இல்லாமலும்

நிழல் வாழ்வில்.

  

இனிக்கும் வேம்பு

கதவைத் திறந்ததும்

குதூகலிக்கின்றன கிளைகள்

வரவேற்கவும் வழியனுப்பவும்

பூச்சொரிகின்றன

வாலாட்டி அமரும் 

குருவிகளுக்குத் தேனும்

சிலவற்றுக்குக் கொட்டையும்

சிலவற்றுக்குப் பழமும். 

வேம்பும் இனிக்கிறது

எல்லாப் பறவைகளுக்கும். 

  

நிரம்புதல்

இரை எடுத்த பெருமகிழ்வில்

தொப்பையை அசைத்து

அமர்கின்றன பறவைகள்

வயிற்றை நிரப்பிய குதூகலத்தில்

வாயாடிக் கொண்டிருக்கின்றன கிளைகள். 

  

ஆமோதிப்பு

சிச்சிலிப்புக் கொட்டித்

திரிகின்றன பறவைகள்

ஆமோதித்துத் தலையாட்டிக் 

கொண்டிருக்கின்றன இலைகள். 

பறவைப் பார்வை

கடலையும் கட்டிடங்களையும்

அளக்கிறது பறவை

பறவைப் பார்வையால்

அளந்து கொண்டிருக்கிறேன்

இம்மூன்றையும். 

  

பூத்தல்

மாறும் மாறும் 

எப்போது மாறும்

ராகு கேது

நாகபாதை விரிக்க

பூர்வஜென்ம

மலர்ச்சோலையில் 

காத்திருக்கிறேன்.

நெளிந்து செல்லும்

நாகங்களுக்கிடை

நழுவி ஓடியும்

மேலே பூக்கிறது ஒரு

நாகலிங்கப் பூ. 

  

வளையம்

ஏதோ ஒரு பூவின் வாசம்

நிழல் உருவங்கள்

காதுள் கேட்கும் குரல்கள்

கிணற்றுள் மூழ்கும் குடமாய்

நீர் வளைய நினைவுகள்

அடுக்குகளால் ஆனதா உலகம்

அலைந்து அளைந்தும்

நீளும் கைகளைப் பிடிக்கவே முடிவதில்லை

ரீங்காரம் இடுகிறது நீர்

இறங்கிக் கொண்டே இருக்கிறது கயிறு

தட்டுப்படுவதில்லை

தரையும் ஆகாயமும்

தண்ணென்ற குளிர்வில்

பாசம் தின்னும் தலைப்பிரட்டையாய்

நீந்தத் தொடங்குகிறேன். 

  

உயிருடை

நிலைக்கண்ணாடியில்

அறைக் கதவுகளுக்கிடையில்

வாசல் நடையில்

சாவி துவாரத்தில்

ஆடிச் செல்கிறது ஒரு பிம்பம்

முன்னோர் ஒருவரின்

சாயலும் வாசனையும் கொண்டு

கண்ணோரத்தில் நடமாட்டம்.

விதிர்த்துத் திரும்பும்போதெல்லாம்

விசிறிகள் போல் ஆடுகின்றன

எங்கோ கொடியில் தொங்கும் உடைகள்

உடைகள் கழற்றி உலவும் அவர்களுடன்

உயிருடை கழற்றாமல் உலவுகிறேன் நானும்.

  

உண்மை

எத்தனை முறை

நீ பொய்யுரைத்தாலும்

நம்பிவிடுகிறது உள்ளம்.

நீ எது சொன்னாலும்

அது உண்மையாகத்தான்

இருக்கவேண்டும் என

மனதில் செதுக்கிய

எண்ணத்தை மாற்ற முடியவில்லை.

இருக்கட்டும் போ

அது உண்மையோ பொய்யோ

நான் உண்மை என்றே நம்பிக்கொள்கிறேன்.

உன் மேல் வைத்த நம்பிக்கைக்காக மட்டுமல்ல

என் மன நிம்மதிக்காகவும்தான். 

ஒரே உலகம்.

எங்கள் உலகத்தில்

நாங்கள் நால்வர் மட்டுமே

நான் அவர்

இரண்டு சேட்டைக்காரப் பயல்கள்

பின்னொருநாள் மாறியது

மொணமொணத்துக் கொண்டிருந்த

நாங்கள் மட்டுமே

எங்கள் உலகத்தில்.

சேட்டைக்காரன்களுக்கென்று

ஒரு தனி உலகம்.

பின்னும் ஒருநாள்

சேட்டைக்காரன்கள் 

தம் பிள்ளைகளோடும்

பார்யாளோடும் அவர்கள் உலகத்தில் 

குடிபுகுந்தார்கள்.

இப்போது

எங்கள் பெற்றோரின் உலகம்

எங்களின் உலகம்

பிள்ளைகளின் உலகம்

பேரப் பிள்ளைகளின் உலகம்

என்று வேறு வேறாய்க்

குட்டி போட்டது ஒரே உலகம்.

  

நூல் வெய்யில்.

பால்கனிச் சுவரோரம்

நீர்க்கற்றையென 

குளிர்ச்சியாகக் கசிகிறது வெய்யில்

வண்ணக் காகிதமாய்

மிதக்கும் பட்டாம்பூச்சியொன்று

நூல்களாய்ப் பிரித்துச் செல்கிறது

அவ்வெய்யிலை. 

  

உறைவு

புகைப்படத்தில் நாங்கள்

கண்ட அளவிலேயே

உறைந்திருக்கிறது

அந்த நகரமும்.

அதன் பூங்காவும் பூக்களும்

இராட்டினமும் கூட

வாளேந்திய மங்கைகள்

கண்சிமிட்டாமல்

நோக்கியபடியே இருக்கிறார்கள்.

நதியும் படகுகளும்கூட

எங்களுக்காகக் காத்து நிற்கின்றன.

எங்கெங்கிருந்தோ கீறிப் பாயும் 

வெளிச்சமும் கூட

இன்னும் பிரகாசமிழக்கவில்லை.

ஒரு கால் உடைந்த நாற்காலி

அப்படியே நின்றிருக்கிறது.

கண்ணில் காக்கைக் கோடுகளும்

காதோர நரைகளும்

பூக்கத்தொடங்கி இருக்கும்

இந்த இலையுதிர் காலத்தில் 

எங்கள் இளம்பருவமும்

அப்புகைப்படத்தில்

உலைவுறாமல்

உறைந்திருப்பதுதான்

உச்சபட்ச மகிழ்ச்சி.

  

சுடர் விடுதல்.

நெடுங்கோட்டைச் சுவரென

நீண்டுகிடக்கிறது

நமக்கிடையான உறவு.

சில முதலைகள் 

உள்நுழைந்து அகழியை

அகழாய்வு செய்கின்றன.

எச்சரிக்கை வீரர்களின்

பாரா ஒலி வேறு அசந்தர்ப்பமாய்.

விடியலுக்குள் நீ வந்து சென்ற கனவை

இருளோடு தேய்த்து

அழித்துவிட நினைக்கிறேன்.

சூரியன் புலரும் பொழுதில்

சுடர்விட்டுத் துலங்கும்

உன் நினைவை என்ன செய்ய.