நெகிழும் மணல்

சிதறும் அலைகளுக்குள்

கைபிடித்துச் செல்ல உன்னால் முடியும்

நனையும் அச்சமின்றிக்

காற்றைப் போல் வருகிறேன்

வெள்ளித் துகள்களாய் நம்மை

வரைந்து கொண்டிருக்கிறது சூரியன்

கால தேச வர்த்தமானம் இன்றிக்

கரைந்து ஓடுகிறோம் கரைகள் எங்கும்

பாதங்களின் கீழ் நெகிழ்ந்து நெகிழ்ந்து 

கடலுள் தன்னை மறைத்துக் கொள்கிறது மணல்.

 

பறத்தல்

ஆகப்பெரிய உயரத்தில்

ஒரு பறவை பறந்து போனது

மேகங்கள் அதன் கீழ்

மெத்தைகளாய்ப் புரண்டன

ஓய்வெடுக்கத்தான் அனுமதிக்கவில்லை

அப்பறவையின் இறக்கைகள். 

எதை நோக்கிப் போகிறோம்

எதற்காகப் போகிறோம்

காற்றின் கோதுதலிலும்

கனக்கத் தொடங்கின சிறகுகள்.

 

தனித்துத் தொலைதல்

என்னிடமிருந்து அவள் 

என்னைத் திருடிக் கொண்டிருக்கிறாள்.

இருந்தும் அனுமதித்திருக்கிறேன்.

தனித்திருப்பது சுமையாய் இருக்கிறது.

தொலைந்துதான் போவோமே.

பாவனைப் பூனை

கால்மேல் கால் போட்டு

அமர்ந்திருந்தான் ஒருவன்

அவனுடைய பாவனைகளைக்

கவனிக்க தொடங்கினேன்.

கண்ணாடிப் பார்வைக்குள்

காகிதத்தை மேய்ந்து கொண்டிருந்தான்.

மோவாயில் கை வைத்திருந்தான்

இன்னொருவன்.

செல்போனைத் தேய்த்துக் கொண்டிருந்தாள்

ஒருத்தி.

கூரிய பார்வையில்

கூட்டத்தினரைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்

மற்றொருவன்.

மா மரத்தின் பக்கத்தில் உள்ள

மதிலில் அமர்ந்து

எங்கள் அனைவரின் பாவனைகளையும்

பார்த்துக் கொண்டிருந்தது

ஒரு பூனை.

 

ஊரும் மனிதர்கள்

மரவட்டையாய் ஓடும்

ரயிலுக்குள்

எறும்புகளாய் ஊரும் மனிதர்கள்.

ஒவ்வொரு புகைவண்டி நிலையமும்

எறும்புகளைச் சூல்கொண்ட

புற்றுக்களாய்

நகரத்தின் தெருக்களில்

வாழ்வுத் தேட்டையில் அலைந்து

சூலுக்குள் மறைகின்றன எறும்புகள்

சூலைச் சுற்றியுள்ள பொந்துகளில் சதாநேரமும்

தேனடைக்கான கனவுகளோடு வாழ்ந்து

மரிக்கின்றன எறும்புகள்