உண்மை

எத்தனை முறை

நீ பொய்யுரைத்தாலும்

நம்பிவிடுகிறது உள்ளம்.

நீ எது சொன்னாலும்

அது உண்மையாகத்தான்

இருக்கவேண்டும் என

மனதில் செதுக்கிய

எண்ணத்தை மாற்ற முடியவில்லை.

இருக்கட்டும் போ

அது உண்மையோ பொய்யோ

நான் உண்மை என்றே நம்பிக்கொள்கிறேன்.

உன் மேல் வைத்த நம்பிக்கைக்காக மட்டுமல்ல

என் மன நிம்மதிக்காகவும்தான். 

ஒரே உலகம்.

எங்கள் உலகத்தில்

நாங்கள் நால்வர் மட்டுமே

நான் அவர்

இரண்டு சேட்டைக்காரப் பயல்கள்

பின்னொருநாள் மாறியது

மொணமொணத்துக் கொண்டிருந்த

நாங்கள் மட்டுமே

எங்கள் உலகத்தில்.

சேட்டைக்காரன்களுக்கென்று

ஒரு தனி உலகம்.

பின்னும் ஒருநாள்

சேட்டைக்காரன்கள் 

தம் பிள்ளைகளோடும்

பார்யாளோடும் அவர்கள் உலகத்தில் 

குடிபுகுந்தார்கள்.

இப்போது

எங்கள் பெற்றோரின் உலகம்

எங்களின் உலகம்

பிள்ளைகளின் உலகம்

பேரப் பிள்ளைகளின் உலகம்

என்று வேறு வேறாய்க்

குட்டி போட்டது ஒரே உலகம்.

  

நூல் வெய்யில்.

பால்கனிச் சுவரோரம்

நீர்க்கற்றையென 

குளிர்ச்சியாகக் கசிகிறது வெய்யில்

வண்ணக் காகிதமாய்

மிதக்கும் பட்டாம்பூச்சியொன்று

நூல்களாய்ப் பிரித்துச் செல்கிறது

அவ்வெய்யிலை. 

  

உறைவு

புகைப்படத்தில் நாங்கள்

கண்ட அளவிலேயே

உறைந்திருக்கிறது

அந்த நகரமும்.

அதன் பூங்காவும் பூக்களும்

இராட்டினமும் கூட

வாளேந்திய மங்கைகள்

கண்சிமிட்டாமல்

நோக்கியபடியே இருக்கிறார்கள்.

நதியும் படகுகளும்கூட

எங்களுக்காகக் காத்து நிற்கின்றன.

எங்கெங்கிருந்தோ கீறிப் பாயும் 

வெளிச்சமும் கூட

இன்னும் பிரகாசமிழக்கவில்லை.

ஒரு கால் உடைந்த நாற்காலி

அப்படியே நின்றிருக்கிறது.

கண்ணில் காக்கைக் கோடுகளும்

காதோர நரைகளும்

பூக்கத்தொடங்கி இருக்கும்

இந்த இலையுதிர் காலத்தில் 

எங்கள் இளம்பருவமும்

அப்புகைப்படத்தில்

உலைவுறாமல்

உறைந்திருப்பதுதான்

உச்சபட்ச மகிழ்ச்சி.

  

சுடர் விடுதல்.

நெடுங்கோட்டைச் சுவரென

நீண்டுகிடக்கிறது

நமக்கிடையான உறவு.

சில முதலைகள் 

உள்நுழைந்து அகழியை

அகழாய்வு செய்கின்றன.

எச்சரிக்கை வீரர்களின்

பாரா ஒலி வேறு அசந்தர்ப்பமாய்.

விடியலுக்குள் நீ வந்து சென்ற கனவை

இருளோடு தேய்த்து

அழித்துவிட நினைக்கிறேன்.

சூரியன் புலரும் பொழுதில்

சுடர்விட்டுத் துலங்கும்

உன் நினைவை என்ன செய்ய.