பிசுக்கு.. பிசகு..

வீச வீசவும் 

ஒட்டிக் கொண்ட பிசுக்கு.

அடையாளங்களற்ற தழும்புகள் 

ஞாபகத்தின் ஸ்பரிசத்தில்.

பிசகென்று புரியும்போது

எண்ணங்களே புதைகுழியாய்.

எல்லாவற்றையும் உதறிவிடலாம்

என்னை என்ன செய்வது

மின்மினி

நட்சத்திர முத்தங்களைப்

பறக்கவிடுகிறது 

நிலவு.

சில்வண்டுக் கானங்களில்

மதிமயங்கிக் கிடக்கிறது 

மரம்.

மின்மினி உந்துகளின் உராய்வில் 

வெளிச்சம் ருசிக்கிறது 

இரவு.

அரூப உணர்வுகளோடு

அலமலந்து அலைகிறது

காற்று

உழல்தல்

ஏன் உழல்கிறேன் எப்போதும்

யார் யாரோ சுழலும்

எண்ணக் குப்பையில்..

ஆலிலை

அனுபவத்தின் பிரவாகத்தில் 

ஆலிலையாய் மிதக்கிறேன் 

சேரிடம் என்றெதுவுமேயில்லை

ராஜாளி

திரும்ப வளருமென்றாலும் 

தேவையில்லையென 

வலியெழ

அலகை உடைக்கவும்

சிறகை முறிக்கவும்

முடிகிறது சில ராஜாளிகளுக்கு