இதழ் கள்

இப்படியாகத்தான் அது இருக்குமென்று
அதுவரை அவளுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை
இதழிலிலிருந்து இதழ்வரை
இதமாகத் தாவி அமர்ந்து தேன் குடித்த
பட்டாம்பூச்சி மென்மையாக
இதழ் தட்டிப் பறந்தபோதுதான்
தெரிந்தது அது ஒரு முத்தமென்று.
சிறகின் ரேகைகள் வரி வரியாய்ப் படிந்த தடம்நீவி
ஆண்டுக்கணக்காய்த்
தேடிக்கொண்டிருக்கிறாள்
இன்னுமந்தப் பட்டாம்பூச்சியை.
  

முதுசங்கள்.

பெருவிருட்சங்கள் நிரம்பிய தெருக்கள்
கைபிடித்து நடக்கவைக்கின்றன
கிளைகளின் ஊடாய்.
தொலையாத அழகு
தோன்றித் தோன்றி தொடர்கிறது
நடவில்லை எம்மரத்தையும்
நட்டவர்களையும் கண்டதிலை
எப்படிக் கிளைத்தன எப்படி விளைந்தன
வீடேறும்போதுதான் உறைக்கிறது
முதுசங்கள் விழுதுகளால் விதைகளால்
சுயம்பாய் உயிர்த்திருப்பது.
  

தண்டட்டிக்காரி

வேலிப்படல் மறைக்கும்
வெண்பூசணிக்கொடி
கித்தான் படுதா உரசும்
கல்வாழைப்பூ
வெள்ளாட்டுக்குட்டியோடு
வயிறு சதைத்த வான்கோழி
கெக்கெக்கென குதூகலிக்க
வட்டிலிலே கஞ்சியோடு
வறுத்த கருவாடு உண்ணும்
தண்டட்டிக்காரியின்
குழல் அலசும் காற்றுக்கு
வேலிப்படல் தள்ளிப்புக
வேகமென்ன பத்தலையா
வெக்கமாகிப் போச்சுதாமா
வேலிக்கருவை பிடித்துக்
கால்தடுக்கி நிற்பதென்ன
வெய்யிலோ உள்நுழைந்து
வெதவெதப்பா நடப்பதென்ன
வேர்க்கும் சுங்குடியை
விசிறியாய் அவள் வீச
ஆசுவாசம் கொண்டு
அவள் வாசம் சுமந்த காற்று
மூச்சுப் பிசிறடிக்க
முந்தானையைப் பற்றுதம்மா
  

நம்பர் கவிதை

நீ பகுபதம் நான் பகாப்பதம்.

நொதிபட்டாலும் அரைப்பதம்தான்.

வகுபடு எண்ணில்

நீ ஈவாக இருக்க

நான் மீதியாய்க் கிடக்கிறேன்

(நான் மட்டும் தக்காளித் தொக்கா

நானும் எழுதிட்டேன்

" நம்பர் கவிதை")
  

வார்த்தைக் க்ரீடை

சுழலாய்ச் சருட்டிவிடுமெனத் தெரிந்தும்

வண்ணமயமாய்க் கவர்ந்திழுக்கிறது

வார்த்தைக் க்ரீடை.