வளையம்

ஏதோ ஒரு பூவின் வாசம்

நிழல் உருவங்கள்

காதுள் கேட்கும் குரல்கள்

கிணற்றுள் மூழ்கும் குடமாய்

நீர் வளைய நினைவுகள்

அடுக்குகளால் ஆனதா உலகம்

அலைந்து அளைந்தும்

நீளும் கைகளைப் பிடிக்கவே முடிவதில்லை

ரீங்காரம் இடுகிறது நீர்

இறங்கிக் கொண்டே இருக்கிறது கயிறு

தட்டுப்படுவதில்லை

தரையும் ஆகாயமும்

தண்ணென்ற குளிர்வில்

பாசம் தின்னும் தலைப்பிரட்டையாய்

நீந்தத் தொடங்குகிறேன். 

  

உயிருடை

நிலைக்கண்ணாடியில்

அறைக் கதவுகளுக்கிடையில்

வாசல் நடையில்

சாவி துவாரத்தில்

ஆடிச் செல்கிறது ஒரு பிம்பம்

முன்னோர் ஒருவரின்

சாயலும் வாசனையும் கொண்டு

கண்ணோரத்தில் நடமாட்டம்.

விதிர்த்துத் திரும்பும்போதெல்லாம்

விசிறிகள் போல் ஆடுகின்றன

எங்கோ கொடியில் தொங்கும் உடைகள்

உடைகள் கழற்றி உலவும் அவர்களுடன்

உயிருடை கழற்றாமல் உலவுகிறேன் நானும்.

  

உண்மை

எத்தனை முறை

நீ பொய்யுரைத்தாலும்

நம்பிவிடுகிறது உள்ளம்.

நீ எது சொன்னாலும்

அது உண்மையாகத்தான்

இருக்கவேண்டும் என

மனதில் செதுக்கிய

எண்ணத்தை மாற்ற முடியவில்லை.

இருக்கட்டும் போ

அது உண்மையோ பொய்யோ

நான் உண்மை என்றே நம்பிக்கொள்கிறேன்.

உன் மேல் வைத்த நம்பிக்கைக்காக மட்டுமல்ல

என் மன நிம்மதிக்காகவும்தான். 

ஒரே உலகம்.

எங்கள் உலகத்தில்

நாங்கள் நால்வர் மட்டுமே

நான் அவர்

இரண்டு சேட்டைக்காரப் பயல்கள்

பின்னொருநாள் மாறியது

மொணமொணத்துக் கொண்டிருந்த

நாங்கள் மட்டுமே

எங்கள் உலகத்தில்.

சேட்டைக்காரன்களுக்கென்று

ஒரு தனி உலகம்.

பின்னும் ஒருநாள்

சேட்டைக்காரன்கள் 

தம் பிள்ளைகளோடும்

பார்யாளோடும் அவர்கள் உலகத்தில் 

குடிபுகுந்தார்கள்.

இப்போது

எங்கள் பெற்றோரின் உலகம்

எங்களின் உலகம்

பிள்ளைகளின் உலகம்

பேரப் பிள்ளைகளின் உலகம்

என்று வேறு வேறாய்க்

குட்டி போட்டது ஒரே உலகம்.

  

நூல் வெய்யில்.

பால்கனிச் சுவரோரம்

நீர்க்கற்றையென 

குளிர்ச்சியாகக் கசிகிறது வெய்யில்

வண்ணக் காகிதமாய்

மிதக்கும் பட்டாம்பூச்சியொன்று

நூல்களாய்ப் பிரித்துச் செல்கிறது

அவ்வெய்யிலை.