உதிர்தல்

கற்களின் மேல் குவியலாய்

உதிர்கின்றன இலைகள்

மேலாக உதிர்ந்த பூவொன்றும்

தன் அஞ்சலியைச் செலுத்துகிறது.

 

வளியும் ஒளியும்

சூரியனாய் அமர்ந்திருக்கிறாய்

உன் பக்கமிருக்கும் நிலவும்

சுற்றிலும் கிடக்கும் தாரகைகளும்

மறைந்து விடுகிறார்கள்.

யாருமறியாமல்

காந்தக் கண்களால்

என்னைக் கவ்வி எடுத்து

ஒளிப் பறவையாய்ப் பறக்கிறாய்

உன் பிரகாசத்தில்

தோய்ந்த என் விழிகளும்

இரட்டைச் சூரியனாய்

ஒளிரத் துவங்குகின்றன.

அன்பின் கதகதப்பும்

கனிவின் வெம்மையும் சூழ

எங்குமே இருளற்ற

இன்னொரு பிரபஞ்சத்தில்

எனைக் கொண்டு சேர்க்கிறாய்.

வளியும் ஒளியுமாய்

அலகுகள் கோதி

வண்ணச் சிதறல்களோடு

வாழத் துவங்குகிறோம்.

 

காத்திருப்பு

கரைகாணாக் காதலில்

செய்யப்பட்டவள்தான் அவள்

ஆனாலும் அவளுள் இருந்த கடல்

உள்வாங்கி விட்டது.

மணற்செதில்களாய்க் கிடக்கும் அவளைச்

சூரியனும் சந்திரனும் வருடிச் செல்கிறார்கள் தினம்

இனி அவள் மலர ஒரு யுகம் ஆகலாம்

பிரபஞ்சத்தின் கருந்துளையில்

இனியொரு வெடிப்புக்காய்க்

காத்துக்கிடக்கிறது 

அவளது பிரியம் என்னும் விதை.

 

நிறுத்துதல்

பேச்சை எப்படியோ 

ஆரம்பித்துவிட முடிகிறது. 

எங்கே நிறுத்துவது 

என்பதுதான் தெரியவில்லை. 

வேறொண்ணுமில்லையே 

என்று நீ கேட்கும்வரை 

பேசிவிடுவதுதான் 

வெட்கத்தில் மூழ்கடிக்கிறது என்னை.

 

யாரோ.

அவனும் அவளும்

யாரோவாகி விட்டார்கள்.

தூது சென்ற நான்

அவர்களின் காதலைச்

சுமந்து நிற்கிறேன்.

கிளையாய் இலையாய்ப்

பூவாய் மலர்ந்து கிடக்கும்

அக்காதல் விருட்சத்தின்

ஆணிவேரும் சல்லிவேரும்

என்னுள் வேரோடிக் கிடப்பதை

எப்படிக் கெல்லி எறிவது.

8888888888888888888888

அவனும் அவளும்

யாரோவாகி விட்டார்கள்

தூதுசென்ற நான்

யாரோடு நிற்பது ?

 

கற்கண்டு

துளித்துளியாய்

மொட்டுவிடத் தொடங்குகிறது மழை

மரங்களிலிலிருந்து வெண்பூக்கள்

உதிர்கின்றன.

வாடைக்காற்று உவகையுடன்

தழுவிச் சுழல்கிறது.

பால்கனியில் பாலாவி படர்ந்து

சிலிர்க்க வைக்கிறது என்னை.

இதழில் வீழ்கிறது ஒருபெருந்துளி

கற்கண்டாய்.

இதென்ன பேரவஸ்தையென

சுண்டிவிட எத்தனிக்கிறேன்.

இரு இரு.. பொறு..பொறு..

அது நான்தான் என்கிறாய்

 

இனிது

உன் நினைவுகளில் 

நான் உறையும்போது

காலமும் உறைந்து விடுகிறது

கடிகாரத்தின் முட்கள்

என்னை உருக்கும்போது

ரோஜாக்களாய் நிரம்பிக்

கிடக்கிறது உன் ஞாபகம்.

எவ்வளவு மறைத்தும்

என் முகம் வழி

பூத்து விடுகிறாய் நீ.

கசியும் காற்றில்

உன்னை முகர்கிறேன்.

நீயாக நுழைந்து

நானாக மாறிவிடும்

உன் வாசனைகளுடன்

வாழ்வது இனிது.

 

பழக்கதோஷம்

மரங்கள் காத்திருக்கின்றன

பறவைகள்தான்

ஓய்வெடுக்க நேரமில்லாமல்

உணவுத் தேட்டையில்.

கூடுகளில் முட்டைகள்

தாமே பொறிந்து வருகின்றன

சிறு சிறகு கோதி

விழுந்தெழுந்து தாமே பறக்கக் கற்கின்றன

குஞ்சுகள் பறந்தபின்னும்

தாய்ப்பறவைகள்

பழக்கதோஷத் தேட்டையில்

பறந்துகொண்டே இருக்கின்றன. 

 

சங்கிலிப் பிணைப்பு

பொன்னூஞ்சலில் ஆடினாலும்

தனித்தனி உலகம்

தனித்தனி மயக்கம்

ஆணுலகும் பெண்ணுலகும்

இயங்குவது சங்கிலிப் பிணைப்பால். 

 

நிழலும் நிஜமும்

இணைந்து நடந்தாலும் 

இணைந்து கிடந்தாலும்

நிஜத்தின் நானாவித குணங்கள்

நிழலிடம் படிவதில்லை,

பிம்பமாகவே தொடர்ந்தாலும்.

தொடரும் நிழல்

பட்டும்படாமல்

படரும் இருள் மட்டுமே.

முன் செல்லும் நிஜமோ

நிறமற்றிருந்தாலும்

இருண்மையின் பிம்பம். 

 

ஒரு சிறு மரமும் அணைவாய் ஒற்றைக் கிளையும்

இறக்கைகள் விரியப் பறக்கின்றன

பறவைகள்.

மேலே வானம்

கீழே வனம்

காற்றிலசைந்து

சருகுபோலாடி

மெல்லக் கீழிறங்க

ஒற்றைக் கிளை

அவற்றின் உலகம்.

எல்லைகள் எல்லாம்

இறக்கையின் அசைவில்

எண்கோணமாய் விரிந்து கிடக்க

நிலவுப் பொழிவில்

இமைகள் இடுங்க

கால்கள் குறுக்கிப் பஞ்சுடல் சாய்க்கத்

தேவை ஒரு சிறு மரமும்

அணைவாய் ஒற்றைக் கிளையும். 

 

இதயச்சேறு

என்னை உழுது

ஊர்ந்துபோகும் உன் எண்ணத்தின்பின்

அதிர்ந்து பிரள்கிறது இதயச்சேறு. 

 

ஒட்டியும் ஒட்டாமலும்

உலாவுகிறது காற்று

பூக்கள் மலர்கின்றன

வண்டுகள் முரல்கின்றன

மகரந்தம் சிதறுகின்றது

தேன் துளிகளோடு..

தேனின் ருசியறியாது

மகரந்தத்தை இடம்பெயர்த்து

வண்டுகளைச் சுமந்து

பூக்களோடு ஒட்டியும் ஒட்டாமலும்

உலாவருகிறது காற்று

 

மனச்செடி

வார்த்தை நீர்

வார்க்கத் தொடங்கியதுமே

பூக்கத் தொடங்குகிறது 

மனச்செடி

 

இதயப் பூ

பாமாலையும் பூமாலையும்

ஏற்கும் வல்லிய தோள்கள்

பூங்கரம் தொட்டதும்

மூங்கிலாய் வளைகின்றன

பூப்போன்ற முகம் ஏந்தி. 

வாசனையாய்ப்

பூங்கொத்துக்களோடு

தொய்ந்து கிடக்கிறது

ஒரு பூங்கொடியும் 

அவ் வன்கரத்தில்.. 

இரும்பு கூட

இலை விரித்து

முளைக்கத் தொடங்குகிறது

கூடவே பூத்துக் கிடக்கும் பூவையோடு

அதன் இதயப் பூவும்

 

நூல் பார்வை..

ஒற்றைப் பார்வைதான் பார்த்தாய்

நூலாய் என்னைக் கட்டி

இழுத்துச் செல்கிறது அது.

தட்டாரப் பூச்சியாய்ப் பறக்கிறேன்

உன் பின்னே 

 

பூக்களோடு பூக்களாய்..

தாமரைகளோடு

அல்லிகளும் மலர்ந்திருக்கின்றன..

பூக்களோடு பூக்களாய்ப்

பூத்திருக்கிறது குளமும்.

கயல்களோடு

குதிக்க இடமில்லாமல்

தவிக்கிறது சூரியன்.

ரீங்காரத்தோடு

இனம்புரியாமல்

அலைகின்றன வண்டுகள்.

வாசனைப் பாலாவியோடு

தண்ணென்றிருக்கிறது வாவி.

எல்லா இதழ்களும்

விரிந்து விடுகின்றன

தண்டுகளோடு 

தண்டுகளாய்த் துழாவிப் 

பூக்களோடு பூக்களாய்

முகம் விரிக்கும்போது..

மொக்கு

மெல்லத் துளிர்விடுகிறது

ஒரு மொக்கு

இலையுதிர் காலத்துக்குப் 

பின்னுமொரு வசந்தம்.

எங்கோ இருக்கும்

தேனியின் நாசியிலும்

வசந்தத்தின் பெருமூச்சு.

புறப்பட்டு வருகிறது

அலைந்து அலைந்து

தேடித் தேடி

தனக்காய்ப் போதவிழத்

தொடங்கியிருக்கும் முகை நோக்கி. 

ரீங்காரம் மனம் கொய்ய

சிறகடிப்பு சிலிர்க்க வைக்க

தேன் சுரக்கும் இதழ்களோடு

மடல் மடலாய்

விரியத் தொடங்குகிறது மொக்கு.

மந்தை

கொள்ளை நோய்ச் செய்திகளைப்

பின் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தேன்

பின்னிருந்த சிம்மாசனம் 

காணாமல்போய் இருந்தது.

துரட்டிக் கம்புகளுக்குள் ஓடும்

ஆட்டுமந்தையில்

காணாமல் போயிருந்தேன்.

தழைகள் கிடைத்தன

அப்படியே உண்பதா

காய்ச்சிக் குடிப்பதா..

 

மறதி மிகச் சிறந்த வியாதி

மறதி 

மிகச் சிறந்த வியாதி.

ஒவ்வொரு முறையும்

சுழற்சி முறையில் வாய்ப்பு

கொள்ளை கொள்ளையாய்அடித்த

குடும்பச் சொத்துக்கள்

பரம்பரை பரம்பரையாய்த் தொடர

சுற்றி இருப்போரின் கைப்பாவையாய்ச்

சேர்த்து வைத்தவர்கள்

கடலோரச் சமாதிகளில் உறைய

இறப்பின் தேதிகள் கூட

கூட இருப்பவர்களால்

நிர்ணயிக்கப்படுகின்றன.

இராமனோ இராவணனோ

ஆண்டவன் யாரானால் என்ன

கொள்ளை கொடுத்தவர்கள்

தற்காலிக ஞாபக மறதியில்

மறதி 

மிகச் சிறந்த வியாதி.

 

தகவமைத்தல்.

ஊசி போடவோ

ஓட்டுப் போடவோ

எங்கெங்கும் கூட்டம்

தற்காத்துத் தகவமைக்கத்தான்

இரண்டுமே.

 

விடை

ஒரு கலைஞன் விடைபெறும்போது 

நடந்துவந்த பாதையைத் 

திரும்பிப் பார்க்கத் தோன்றுகிறது. 

என்னுடைய கடமைகளை எல்லாம் 

நிறைவேற்றி விட்டேனா.. 

பாதி எது

முழுமை எது ? 

இதற்காகக் கலங்குவதா 

நம் முறைக்காகக் காத்திருப்பதா.. 

குழப்பம் சூழ்கிறது. 

நிறைவு எப்போது ? 

#விவேக்

 

மீன்பாடு

எல்லைக்கோடு வகுத்திருக்கிறார்கள்

மீன்களுக்கும்

படகுகளில் நிரம்பி வழிகின்றன

எல்லைஅறியாது நீந்தி

இறந்த நம்பிக்கைகளோடு

சுட்டுத் தள்ளப்பட்ட மீன்கள்.

 

கோடை

கானல்நீர் ஓடுகிறது

கண்ணெங்கும் அனலாய்.

ஆவிக்கீற்றுகள்

உடலெங்கும் கீறுகின்றன.

உள்ளிருந்து ஒரு குளிர்நடுக்கம்

நரம்பு நாகமாய்  இறங்குகிறது.

வாட்டத் தொடங்கும் வெய்யிலுக்குள்

புழுவாய்ச் சுருள்கிறது உடல்

 

செமித்தல்

அமிர்தம் சிந்திப்

புல்பூண்டு முளைத்ததா

அரவுகள் வெட்டுப்பட்டுப்

புல்பூண்டு கிளைத்ததா

அரிஅரனுக்கே வெளிச்சம்

எவ்வளவுதான் 

செமித்துச் செமித்தும்

எழுகின்றன நாகங்கள்

காமமும் ஞானமுமாய்.

பூமிப் பிடாரன்

செம்படமெடுக்கிறது சூரியன்

வெளிச்ச நாக்குகள் நீட்டி.

பூமிப் பிடாரன் மகுடி ஊதி

முடிக்கும்போது

நழுவி முடங்குகிறது

இருள் கூடைக்குள் 

 

பால்வெளிப் பிரபஞ்சம்

சூரிய வளையமும்

சந்திர வளையமும் மாட்டி

இருளின் மடியில்

உருண்டு விளையாடுகிறது பூமி

இன்னும் பல 

நட்சத்திரத் துணுக்குகளைத் 

தூவி அழகு பார்க்கிறது 

பால்வெளிப் பிரபஞ்சம்

 

சாத்வீகம்

சுயநல உலகில்

சாத்வீகம் மட்டுமே

பொதுநலத்துக்கு

நேர்ந்துவிடப்பட்டிருக்கிறது

ராஜஸமும் தாமஸமும்

ஏறிச் சவாரி செய்யத்

தன்னை ஒப்புக்கொடுத்தபடி

வேலைச் சிலுவை சுமக்கிறது

ரத்தக்கண்ணீரோடு

 

ஒட்டாத உறவுகள்

ஒருபக்க முட்களோடு

உட்பக்க ஈரம்பெருகக்

காத்திருக்கிறது  ரணகள்ளி

உச்சிப் பூக்கொத்தேந்தி 

நூற்றாண்டுகாலமாய்க் கிளைவிட்டு,

நதி ,நிலா,சூரியன், மழை, காற்றெனத்

தினம் வந்து வந்தோடும் 

ஒட்டாத உறவுகளுடன். 

 

சலசலப்புகள்

கட்டாரி ஒன்று வெட்டும்வரை

ஒன்றன்மேல் ஒன்று

மோதிக்கொண்டிருக்கின்றன இலைகள்

சலசலப்புகள் என்பது

கிளைநீங்கும் வரைதானே. 

 

நீர்க்கொப்புளங்கள்

சுழன்று வரும் நீருக்குள்

கண்ணாடி வளையங்கள்

சக்கரவியூகத்துள்

உடைகின்றன நீர்க்கொப்புளங்கள்

உருவாய் அருவாய்

உளதாய் இலதாய்க்

கலந்து பிறக்கின்றன

நீரும் காற்றும். 

 

உள்தேடல்.

உணவு உடை உறையுள்

நிறைவடைந்ததும்

காணாமல் போகிறது உள்தேடல்..

 

அரவங்கள் உலவும் தெரு

அரவங்கள் உலவும் தெரு

செவிகளிலே ஐம்புலனும் திறந்திருக்க

கண்நாகம் மினுமினுக்க

பேச்சரவம் பெரும்படம் விரிக்க

நாவரவம் அதிர்ந்தொலிக்கப்

போர் அரவம் கேட்டதுபோல்

பயந்தொளிந்தோடும்  தெருவோரம்

உடல் நெளித்து அரவமற்று ஒரு நச்சரவம்..

 

போலிப் பொறையுடைமை

இதை வணங்கு

அதை வணங்கு

இந்தக்குழுமத்தில் சேர்

அந்தக்குழுமத்தில் சேர்

அந்தச் சாமியார் கடவுள்

இல்லையில்லை இவரே கடவுள்

நான் சொல்பவர்தான் கடவுள்

நீ வணங்குவது கடவுளல்ல

முடியவில்லை வாதப் பிரதிவாதங்கள்

பேச்சற்று ஓடும் 

மந்தைக் கூட்டமாய்

மனம்புழுங்கியபடி

பின் செல்லுதல்

பொறையுடைமையாமோ

போலித் தெய்வங்களின் பின் 

போலிப்பொறையுடைமையாம். 

  

உயரத்தனைய உயர்வு

கானமயிலாடக் 

கண்டிருந்த வான்கோழி

தானும் தோகை விரித்து

ஆடியதாய் எண்ணியது. 

வெள்ளத்தனைய மலர்நீட்டம்

அதுதன் உயரத்தனைய இறகு

உழுதவன் கணக்குப் பார்த்தால்..

பாளமாய் வெடித்து

வாழ்வில்லாத வயல்கள்

அறுவடைக்குமுன்னே

முளைக்கும் நெற்கதிர்கள்

ட்ராக்டர் உழவில்

இழுபடும் பூமி

விளைச்சலின் பலனோ

தரகர்கள் கையில்

உழுதவன் கணக்குப் பார்த்தால்

உழக்கென்ன

உழுதவனே மிஞ்சுவதில்லை.. 

  

உள்விகாரம்

எங்கெங்கோ 

ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது நதி

தன்னை மட்டும் நாடி

ஓடிவந்ததாய் மகிழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது

விருட்சம்

உயரக்கிளைப் பறவைகள்

உண்மையை ஓங்கி உரைக்கின்றன

எதுவும் செவியேறாமல்

வேர்ப்பாசத்தில் மூழ்கிக் கிடக்கிறது விருட்சம்

விருட்சம் கடந்து 

உள்விகாரம் வெடிக்க

சாக்கடை கலந்து

சந்தனமென நினைத்து

நாராசமாய் மணத்துக்

கடல் ஓடுகிறது நதி. 

 

  

தோடு

தோட்டை வீசி இருளில்

நிலவை உண்டாக்குகிறாள்

ஒரு தாய்

நோட்டைப் பார்த்து எப்போதுமே

உறவைத் துண்டாடுகிறார்கள்

சில தாய்கள்.

  

கொள்ளுப் பைகள்

துணுக்குகளாய் சிதறிக் 

கிடக்கின்றன ஞாபகங்கள்.

வந்ததும் பார்த்ததும்

வென்றதும் சென்றதும்

சுழலில் சிதறும் நீர்த்துளிகளாய்

இழுத்தும் மூழ்கியும்

நனைத்தும் எடுத்தும்.

முக்காடை எடுக்கிறேன்

முக்குளிக்கவேயில்லை

பிரமையும் கானலும்

கொள்ளுப் பைகளாய் முன்னே. 

கூதலும் காந்தலும்

தென்னையிளங்காற்றாடிக்

கசிந்திறங்குகிறது வெய்யில்

வேர்க்காலில் நீர்முடிச்சுகள்

நேற்றுப் பெய்த மழையிருப்பு.

விசிறிக் கொள்கின்றன மட்டைகள்

கூதலையும் காந்தலையும்

வண்ணங்கள் சிதற

தென்னையை வட்டமிட்டு

எழுகிறது ஒரு பட்டாம்பூச்சி.