தண்டட்டிக்காரி

வேலிப்படல் மறைக்கும்
வெண்பூசணிக்கொடி
கித்தான் படுதா உரசும்
கல்வாழைப்பூ
வெள்ளாட்டுக்குட்டியோடு
வயிறு சதைத்த வான்கோழி
கெக்கெக்கென குதூகலிக்க
வட்டிலிலே கஞ்சியோடு
வறுத்த கருவாடு உண்ணும்
தண்டட்டிக்காரியின்
குழல் அலசும் காற்றுக்கு
வேலிப்படல் தள்ளிப்புக
வேகமென்ன பத்தலையா
வெக்கமாகிப் போச்சுதாமா
வேலிக்கருவை பிடித்துக்
கால்தடுக்கி நிற்பதென்ன
வெய்யிலோ உள்நுழைந்து
வெதவெதப்பா நடப்பதென்ன
வேர்க்கும் சுங்குடியை
விசிறியாய் அவள் வீச
ஆசுவாசம் கொண்டு
அவள் வாசம் சுமந்த காற்று
மூச்சுப் பிசிறடிக்க
முந்தானையைப் பற்றுதம்மா
  

நம்பர் கவிதை

நீ பகுபதம் நான் பகாப்பதம்.

நொதிபட்டாலும் அரைப்பதம்தான்.

வகுபடு எண்ணில்

நீ ஈவாக இருக்க

நான் மீதியாய்க் கிடக்கிறேன்

(நான் மட்டும் தக்காளித் தொக்கா

நானும் எழுதிட்டேன்

" நம்பர் கவிதை")
  

வார்த்தைக் க்ரீடை

சுழலாய்ச் சருட்டிவிடுமெனத் தெரிந்தும்

வண்ணமயமாய்க் கவர்ந்திழுக்கிறது

வார்த்தைக் க்ரீடை.
  

கூம்புதல்.

பூக்களைக் கத்தரித்து
ஜாடி மகிர செருகியாயிற்று.
நிரம்பி வழிகிறது வரவேற்பறை.
புன்னகைகள் பிடுங்கப்பட்ட துயரத்தில்
கூம்பிக் கிடக்கின்றன தொட்டிகள்.
  

இருதிணை.

பாம்பின் தலைக்கும்
உடலுக்கும் பதிலாக
இருவேறு உயிராகப்
புதுப்பித்தாயிற்று.
இரண்டுக்குமிடையில்
சிக்கித் தவிக்கும் மனம்
இருதிணைச் சிந்தனையில்
உயிர்தெழுவதில்லை
  

முடக்கம்.

நகரத்தின் மையத்தில்தான்
அமைந்திருக்கிறது வீடு.
நாலாதிசையும் பறக்கிறது சிந்தனை.
நகர்விலும் பெயர்தலிலும்
புதிதாக என்ன முளைத்துவிடப் போகிறதென
முடங்கிப் படுத்திருக்கிறது மனம்.
வெம்மையில் குளிர் கர்ப்பமாய்
சுருட்டி ஒளிந்திருக்கிறது சாளரம்.
தொப்புள் கொடியாய்
போஷித்துக் கொண்டிருக்கிறது
திறந்து மூடும் வாயில்.

ஒளிர்தல்.

ஐந்து முகங்களில்
ஒளிர்கிறாள்...
கண்மூடித் திறக்கிறேன்
ப்ரகாசமான முகத்தோடு..
தீபத்தால் தீபத்தை
ஏற்றுதல் இதுதானா.